Rozdział trzydziesty trzeci.

- Śpisz? - usłyszałam skrzyp otwieranych drzwi i cichy szept Julii. Gdy nie odpowiedziałam dziewczyna weszła na palcach do środka mojego pokoju, ale to co zrobiła potem, przeszło moje najśmielsze oczekiwania.
- Zwariowałaś? - wrzasnęłam, kiedy całym ciałem się na mnie rzuciła.
- Czyli nie śpisz. - Wstała i poprawiła grzywkę, która opadła jej na oczy. - Wstawaj, już szósta!
- Idź stąd, wariatko - mruknęłam w poduszkę, a po chwili poczułam jak łapie mnie za nogi i ciągnie do siebie. - Julka!
- Powinnaś słuchać się świadka, prawda? - wysapała, podpierając się na boki. - Zrobiłam ci śniadanie.
- Ale jest tak wcześnie - wymamrotałam, wstając powoli. Otarłam zaspane oczy i znów opadłam na poduszki.
- Herbata ci wystygnie, a Marcin zje wszystkie kanapki, no wstawaj, leniu! - krzyknęła, znów usiłując mnie podnieść. Znów z marnym skutkiem.
- Daj mi jeszcze pół godziny - powiedziałam, przewracając się na drugi bok, ale Julka zabrała mi kołdrę i zrzuciła ją na podłogę.
- Za pięć minut widzę cię na dole - oznajmiła stanowczym tonem i wyszła z pokoju.
No pięknie, teraz ja mam to wszystko sprzątać?
Wstałam z łóżka i przeniosłam na niego zrzuconą przez moją przyjaciółkę-godzillę kołdrę.
To już dzisiaj, a dokładnie rok temu zgodziłam się zostać żoną Aleksandara. Niby krótko, ale cieszę się, że dałam mu jeszcze jedną szansę. Dzisiejszego przed południa staniemy na ślubnym kobiercu, by zostać mężem i żoną.
Przebrałam się, uczesałam potargane włosy i zeszłam na dół, by zjeść śniadanie.
- Nie zmieściłaś się w czasie - usłyszałam od progu, a gdy spojrzałam na Julię, ta patrzyła na ścienny zegar. Wzruszyłam ramionami i usiadłam na krześle. Sięgnęłam po kanapkę i w ciszy się w nią wgryzłam.
- O której masz fryzjera? - zapytała po chwili, gdy już sączyłam z kubka herbatę.
- O dziesiątej - oznajmiłam, kładąc głowę na blacie i trochę przysypiając.
- To pojedziemy razem - powiedziała radośnie i zaczęła zbierać ze stołu talerze.
Pokiwałam jedynie głową, czym zdziwiłam przyjaciółkę.
- Co ty dzisiaj taka zamulona? - Potrząsnęła moją ręką. - Bierzesz dziś ślub, powinnaś się cieszyć.
- Cieszę się, ale obudziłaś mnie zbyt wcześnie - odpowiedziałam, przesadnie siląc się na jakikolwiek uśmiech.
- Nasze bratowe przyjadą tu o dwunastej, Vicky i Lili powiedziały, że też pomogą.
- Pomogą w czym? - Podniosłam głowę, dziwiąc się. - Chyba z ubiorem dam sobie radę. A poza tym boję się przebywać z tobą i Lilianną pod jednym dachem.
- Obiecuję, że nie będziemy się kłócić. - Położyła dłoń w miejsce, gdzie znajduje się jej serce. - Ani się nie pobijemy.
- Spróbuję ci uwierzyć. - Puściłam jej oczko i znów położyłam głowę na stole. - A teraz daj mi się w spokoju wyspać, chyba nie chcesz, żebym do końca dnia miała przez ciebie zły humor?
- O nie, nie. - Złapała mnie za rękę i mocno pociągnęła, że zostałam zmuszona wstać. - Idziemy pobiegać.
- Teraz?
- Teraz. A kiedy? Pobiegamy, dotlenimy się, trochę energii złapiesz...
- Chyba właśnie ją stracę - poprawiłam ja, ale Julka pokręciła głową, nie przyjmując mojej odmowy do wiadomości.
- Jak ja mówię, że się rozbudzisz, to się rozbudzisz. - Pociągnęła mnie z powrotem na górę do mojego pokoju, a gdy już się tam znalazłyśmy, otworzyła moją szafę i zaczęła przyglądać się moim ubraniom. Po kilku sekundach wyciągnęła z niej moje jeansowe spodenki i fioletowy t-shirt. - Masz, ubieraj się. - Rzuciła we mnie ubraniami.
- Julka, nie mam ochoty...
- Cicho. - Przyłożyła mi palec do ust, a ja się zamknęłam. - Nie pozwolę przespać ci ostatnich godzin twojej wolności, rozumiesz? W parku na pewno spotkamy paru przystojniaków i tylko do trzynastej możesz bezkarnie ślinić się na ich widok. Później już niestety zostaniesz mężatką i pozostanie ci wierność tylko jednemu facetowi.
- Nie mam zamiaru ślinić się na ich widok, Julka, co ty kombinujesz? - zapytałam, a ta usiadła na łóżku.
- Przy okazji i ja skorzystam, tak? No już, ubieraj się.

- Pięknie wyglądasz! - pisnęła, kiedy wchodziłyśmy do mieszkania. W piszczała tak przez całą drogę powrotną od fryzjera. - Już cię widzę w tej ślicznej sukni ślubnej i z Aleksem u boku, no rewelacja!
- Ta - mruknęłam z rozbawieniem w głosie i usiadłam na sofie. - A ty jeszcze nie pokazałaś mi swojej sukienki.
Przewróciła oczami i westchnęła.
- Na ślubie zobaczysz - powiedziała bezbarwnym tonem, ale po chwili uśmiechnęła się. - No okej, poczekaj.
Czmychnęła na górę i po chwili wróciła z dwiema sukienkami w rękach; jedna kremowa, a druga miętowa.
- Jedna na ceremonię w kościele. - Wskazała na kremową, która była wąska, przepasana ciemnym pasem w talii. - A druga na wesele.
- Piękne są - oceniłam, wciąż patrząc teraz na miętową, która sięgała do kostek i tak jak jej poprzedniczka, w talii posiadała pas.
- Nie wybierałam tych najładniejszych, żeby nie odwracać od ciebie wzroku. - Puściła oczko i znów udała się do swojego pokoju.
Po jakimś czasie do drzwi naszego domu zapukały nasze bratowe i przyjaciółki, więc Julka wpuściła je do środka.
Ten moment przygotowań był najgorszy. W ich rękach czułam się dosłownie jak marionetka. Nie ułatwiało mi także to, że Julia i Lili o wszystko się kłóciły i wrzeszczały wniebogłosy.
- Możecie w końcu się uciszyć? - krzyknęła wreszcie Victoria, kiedy dziewczyny próbowały wcisnąć na mnie suknię, a blondynka jak i rudowłosa wciąż głośno wymieniały swoje zdania.
Julia zrobiła obrażoną minę, a Lilka podeszłą bliżej Vicku, Violi i Natalii, które skakały wokół mnie i obchodziły się ze mną jak z jajkiem.
- Gotowe - szepnęła jedna z nich i poprowadziły mnie do wielkiego lustra, które wcześniej ustawiły na środku salonu.
Widok samej siebie w tak pięknej sukni zaparł mi dech w piersiach. Sukienka była do ziemi, ozdobiona po bokach małymi koralikami, a w talii przewiązana była delikatna wstążeczka.
I nagle naszła mnie myśl, że ten cały ślub, to jak wyssana z palca bajka, która nigdy nie dojdzie do skutku, pieprzony sen, z którego zaraz miałabym się obudzić, a potem jak co ranek wybrać się na trening i jogging. Nierealne marzenia nagle stały się rzeczywistością.
- Idę się przejść - powiedziałam nagle, czując, że wszystkie emocje się we mnie gromadzą i chcą wybuchnąć. Potrzebowałam świeżego powietrza i to zaraz.
- Teraz? - zdziwiła się Julia, mierząc mnie wzrokiem. - A jak ktoś cię zobaczy?
- Nago nie jestem - zaśmiałam się, a Lili pokiwała głową.
- Idź, a my tu trochę ogarniemy - powiedziała, a Julka przeniosła na nią swój wzrok, który od razu zamienił się w ogniki.
Nie zważałam już na ich kłótnie, wymiany niepotrzebnych zdań i nawet rozdzielenie dwóch nienawidzących się dziewczyn przez Natalię i Violettę. Po prostu wyszłam na dwór, by pooddychać świeżym powietrzem, więc postanowiłam pospacerować. Zaśmiałam się, kiedy każdy kierowca, który obok mnie przejeżdżał, na dłużej zawieszał na mnie swój wzrok, a jeden nawet przez swoją nieuwagę wpadł do rowu i prawie rozbił swój samochód. Zachichotałam tylko i ruszyłam w dalszą drogę.
- Mamo, mamo, patrz, aniołek! - usłyszałam za sobą i kiedy się odwróciłam, ujrzałam około trzydziestoletnią kobietę, która w jednej ręce trzymała dłoń swojej małej córeczki, a w drugiej zakupy. Uśmiechnęłam się do zmieszanej matki.
- To nie aniołek, kochanie, to tylko panna młoda - odpowiedziała swojemu dziecku i skręciły w poboczną uliczkę.
Znowu mimowolnie się zaśmiałam i stałam tak dłuższy czas. Na prawdę wyglądam jak anioł?
W pewnym momencie jeden z samochodów z piskiem opon zatrzymał się za mną, a ja gwałtownie się odwróciłam i niczym zdążyłam odskoczyć, drzwi od bagażnika z hukiem się otworzyły i niespodziewanie zostałam wciągnięta do środka.

Kiedy Kim wyszła się przewietrzyć, wraz z dziewczynami zaczęłyśmy sprzątać porozrzucane po całym salonie ubrania i przybory do makijarzu. Violetta w pewnym momencie podgłosiła radio, gdzie właśnie kończyła się piosenka najsławniejszego boysbandu - One Direction, a że dochodziła trzynasta, radiowiec ogłosił, że czas na wiadomości.
- Wiadomość z ostatniej chwili - mówił mężczyzna, a jego głos był poważny. Jednak my, nie wzruszone początkiem jego apelu, sprzątałyśmy dalej. - Z jednego z berlińskich więzień uciekł Borys R., który dwa lata temu został skazany za napad na dwie siatkarki. Jak podają tutejsze władze, mężczyzna uzbrojony jest w pistolet oraz nóż. Więzienny psycholog, pani Anne Fran ostrzega, że przestępca jest chory psychicznie i podlega nadzorowi psychiatrów.
Mężczyzna zaczął ogłaszać pozostałe wiadomości, a z mojej ręki wyślizgnął się właśnie trzymany przeze mnie błyszczyk. Kiedy oddech się przyśpieszył, a ręce zaczęły się trząść, Vicky to zauważyła i do mnie podeszła.
- Wszystko okej? - poczułam jej dłoń na swoim ramieniu, ale pokręciłam w odpowiedzi głową.
- Trzeba zawołać Kim, natychmiast...
Zdenerwowana i pełna negatywnych emocji ruszyłam w kierunku wyjścia, gdzie otworzyły się drzwi i do środka wparował Marcin.
- Borys uciekł z więzienia - powiedział, a ja pokiwałam głową.
- Słyszałam... Trzeba powiedzieć Kim. Widziałeś ją na zewnątrz?
Pokręcił przecząco głową i odłożył kluczyki od swojej Zafiry na stolik przy lustrze.
Poczułam się źle. W głowie nakotłowały mi się najczarniejsze scenariusze z Borysem w roli głównej. Wyminęłam wreszcie męża i udałam się przed dom. Szukając wzrokiem przyjaciółki to wszystko się nasiliło, a łzy napłynęły mi do oczu. Dlaczego to właśnie najgorsze rzeczy przychodzą mi na myśl?
- Jest? - usłyszałam za sobą Marcina, ale w odpowiedzi tylko pokręciłam ze złością głową. - Pewnie poszła na spacer, zaraz wróci.
- A jak ten palant jej coś zrobił? - wychrypiałam mimowolnie i przymknęłam powieki. Chłopak się zaśmiał. - Nie wiadomo co mu chodzi po głowie... Jest chory, powinien siedzieć w psychiatryku.
- Kim na pewno zaraz się znajdzie i wszyscy będziemy mogli się świetnie bawić na jej ślubie. - Złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę drzwi. - Chodźmy do środka.
Ale zapewnienia Marcina mnie nie uspokoiły. Wciąż miałam przed oczami Borysa i wiedziałam do czego ten facet jest zdolny. Parę lat temu na moim przedramieniu zostawił mi pamiątkę w postaci blizny i odgrażał się, że zabije Kim. Dlatego uciekł z wiezienia? W celu zemsty na mojej przyjaciółce?

Od piętnastu minut chodziłam od krzesła do kanapy, od kanapy do krzesła i tak w kółko, by tylko opanować emocje. Szczerze? Coraz bardziej się nakręcałam.
Dodzwonienie się do Grozerównej było niemożliwe, bo telefon zostawiła u siebie w pokoju.
Wraz z mężem przeszukaliśmy okolicę, pytaliśmy każdego, kto mógł ją widzieć, ale bez skutku. A Kim rozpłynęła się w powietrzu.
Powiadomiony o całej sytuacji Aleksandar pojawił się od razu w naszym mieszkaniu, a wraz z nim Georg, Stefan i Andreas.
- Gdzie ona jest? - krzyknął zdenerwowany Serb, w efekcie czego jego donośny głos rozniósł się po całym mieszkaniu.
- Borys uciekł z więzienia - oznajmiłam, a Wanner i Himmel wytrzeszczyli na mnie oczy ze zdziwieniem. - Obawiam się, że on ma coś wspólnego ze zniknięciem Kim.
- Co za Borys? - zapytał zdenerwowany coraz bardziej Atanasijević, przechodząc do sofy.
- Opowiemy ci po drodze - oznajmiłam pośpiesznie. - Jedziemy na policję.
Wraz z Aleksem i Marcinem pojechałam na komendę, by zgłosić zaginięcie Kim. Za biurkiem zastaliśmy przysadzistego mężczyznę, czytającego sobie gazetę. Kiedy opowiedzieliśmy o całej sprawie, facet spojrzał na nas znudzonym wzrokiem.
- Czy od zaginięcia minęło czterdzieści osiem godzin? - zapytał równie znudzonym tonem głosu.
- Wie pan, co do czterdziestu ośmiu godzin może się stać? - odpowiedziałam mu pytaniem, czując dokąd ta rozmowa ma prowadzić. Chce nas po prostu zbyć.
- Jeśli od zaginięcia dziewczyny nie minęło czterdzieści osiem godzin, niestety nie mogę państwu pomóc.
W tym momencie mnie zatkało. Spojrzałam na Alka, którym targały negatywne emocje i gdyby mógł, na pewno rzuciłby się na policjanta.
- Posłuchaj mnie, tłuściochu - wybuchnęłam, przysuwając się do zdezorientowanego funkcjonariusza policji. - Z więzienia uciekł Reznov. Widzisz tę bliznę? - Podkasałam rękaw bluzki i wskazałam na znamię. - Dwa lata temu ten psychiczny facet zostawił mi ją, rzucając się na mnie z nożem, a mojej zaginionej przyjaciółce groził śmiercią. Więc albo ruszysz swój ciężki tyłek, albo powiadomię kogo trzeba i zrobią z tobą porządek.
Mężczyzna wytrzeszczył na mnie swoje brązowe oczy a jego twarz nabrała koloru czerwonego.
- Takie są procedury, panienko, myślisz, że siedzę tu bo mi się tak podoba? - Wstał z miejsca i zmierzył mnie wzrokiem. - Proszę opuścić komendę po dobroci, albo sam was stad usunę.
- Cholerny gbur - mruknęłam, kiedy wychodziliśmy z budynku.
- Trzeba powiedzieć gościom, że ślub się nie odbędzie - zmienił temat Alek, stając przy samochodzie.
- A może Kim wróciła do domu i...
- Zostawiła mnie, nie rozumiesz? - wybuchnął Serb, uderzając pięścią w samochód. - Przynajmniej mogła mi powiedzieć, że nie chce ze mną być...
- Nie wierzę, że to mówisz... - wymamrotałam, a on spuścił wzrok. - Ona cię kocha, rozumiesz? Spójrz na mnie, Aleks! Kocha cię, nigdy nie chciałaby cie zostawić.
Bez słowa otworzył drzwi od Opla i wsiadł do Zafiry.
Poczułam dziwny ścisk w gardle i wybuchnęłam gorzkim szlochem. To wydawało się nierealne i śmieszne. Wtuliłam się w Marcina, a on wsunął mi rękę we włosy.
- Znajdzie się - mruknął i pocałował mnie w czoło. - Zobaczysz.

***

Nie zabijecie mnie za to, prawda? 

Jeszcze jeden i epilog.

A potem stąd znikam.