Rozdział dwudzisty dziewiąty.

Pazdziernikowy poranek utwierdził mnie w przekonaniu, że coraz bardziej zaczynałam tęsknić za Aleksem. Na domiar złego, gdy zeszłam właśnie na dół, by zjeść śniadanie, dobiegł mnie z salonu dźwięk meczu, który wydobywał się z telewizora. Ledwo przekroczyłam próg wielkiego pokoju, a już dostrzegłam na ekranie żółto-czarne koszulki. Julia, siedząca na kanapie, uważnie przyglądała się siatkarzom.

- O, Kim - mruknęła, obdarzają mnie krótkim spojrzeniem. - Twój chłopak tu gra, może obejrzysz?

- Nie, dziękuję - odpowiedziałam, kierując się do kuchni.

Wsypałam płatki do miski, wlałam do niej jogurt morelowy i sięgnąwszy po łyżkę, udałam się z powrotem do salonu.

- To jakaś powtórka, ale nie martw się, Aleks gra.

- Nie martwię się. - Zatopiłam łyżkę w jogurcie. - Postanowiłam odwiedzić go w weekend. A jak się czujesz? Lepiej?

- Guzik lepiej -  prychnęła. - Wymiotuję dalej niż widzę, jestem senna i wciąż głodna. Błędne koło.

- Mówiłam ci, idź do lekarza. Tylko, że ty mnie nigdy nie słuchasz.

- To tylko głupia grypa żołądkowa, nic groźnego. - Sięgnęła po słoik ogórków, stojący na stole, otworzyła go i zjadła jednego.

- Nie przesadzasz? - zapytałam, miotając spojrzeniem obszar wokół Julki, który wyglądał jak po jakiejś wojnie. Wszędzie walały się opakowania po ciastkach, żelkach oraz brudne talerze z naleśników. - No nie dziwię ci się, że to wszystko zwracasz. A może ty... - urwałam, gdy naszła mnie najdziwniejsza, a zarazem najgłupsza myśl... Ale chociaż... to by było możliwe. - A może ty jesteś w ciąży?

Dziewczyna popatrzyła na mnie z ukosa, a potem pokiwała głową.

- Nie wykluczam tego, miesiączka mi się spóźnia. Zrobię test, okej?

- Tyko jak najszybciej!

- Jasne, jasne - machnęła ręką i wróciła do zajadania się. - Chcesz trochę?

Gdy podsunęła mi pod nos słoik, pokręciłam głową, wskazując jej na moje śniadanie.

- Patrz, Aleks na ekranie! - krzyknęła, wskazując na telewizor i mocno gestykulując rękoma. - Słyszałam, że ma się przenieść do ligi włoskiej, prawda to?

Wzruszyłam ramionami, na prawdę nie wiedząc o jego planach. Nic mi nie powiedział,a nie mam z nim kontaktu już dobre pół roku.

- Coś mi się wydaje, że wasza miłość się skończyła - oceniła, odkładając ogórki na stół. - A przynajmniej z jego strony.

- Prawda, nie odzywamy się do siebie, ale... - urwałam, gdy zaczęło docierać do mnie, że to jednak prawda. Nie kontaktowaliśmy się od czasu naszych wakacji, a on ani razu nie zadzwonił. Ale może to ja powinnam była się odezwać? W końcu i mi zależy na tym związku. Chyba, że jemu przestało.

- By, ziemia do Kim. - Przed oczami wyrosły palce Julii i dwa razy zamrugałam powiekami. - Idziesz do sklepu?

- Co? Nie. Po co?

Julka westchnęła, przewróciła swoimi jasnymi tęczówkami i utkwiła we mnie wzrok.

- Gdybyś mnie słuchała, to byś wiedziała - burknęła, zakładając ręce na piersi. - Kupiłabyś mi jeszcze trochę smakołyków.

- No dobrze - mruknęłam, stwierdzajac, że spacer jednak by mi się przydał.

Wychodząc z samolotu, poczułam dziwne mrowienie w brzuchu. Czy niezapowiedziana wizyta u swojego ukochanego nie jest przypadkiem błędem?

Westchnęłam głośno, odganiając od siebie te myśli. Bo co niby mogłoby się stać? Mogę go nakryć w łóżku z inną? Dwukrotnie uderzyłam się otwartą dłonią w czoło, by poskutkowało.

A gdy już podjechałam pod jego mieszkanie, żołądek podskoczył mi do gardła. Teraz, albo nigdy. Jeśli ma to być koniec, obecna chwila, by się o tym dowiedzieć jest najodpowiedniejsza.

Weszłam do wielkiego budynku, przeszłam na drugie piętro, gdzie mieszkał Aleksandar i stanęłam przed drzwiami z numerem 23.

Opanowałam przyśpieszony oddech i po kilkunastu sekundach analizowania, czy to jednak dobry pomysł, zadzwoniłam dzwonkiem.

A teraz miałam już ochotę uciekać.

Nie miałam już jednak możliwości ucieczki, bo drzwi otworzyły się, a w nich stanął Atanasijević.

Przez pierwsze sekundy miałam wrażenie, że jednak niepotrzebnie tu przyjechałam. Serb tkwił w jednej pozycji, a jego wzrok tylko mnie świdrował.

- Cześć - odezwałam się niepewnie, uśmiechając się delikatnie. Znów nie dostałam żadnej odpowiedzi, gdy w końcu chłopak przytulił się do mnie, wciągnąwszy mnie do środka.

- Cieszę się, że cię widzę - usłyszałam, gdy znów mnie do siebie przyciągnął i mocno uścisnął. W jego ramionach poczułam się tak bardzo bezpiecznie. 

- Ja za tobą też - mruknęłam.

- Wchodź do środka. - Wypuścił mnie z ramion. - Zaraz wykurzę z domu Konstantina, więc będziemy mogli w spokoju porozmawiać. Kostek!

Nagle w przedpokoju pojawił się drugi z Serbów. Zdziwiony moją wizytą, zaczął nerwowo drapać się po szyi, a potem sięgnął po kurtkę.

- Słuchaj - odezwałam się do Cupkovića, który miał już zamiar wychodzić. Zatrzymał się i na mnie spojrzał. - Przepraszam. Choć nadal mam ci za złe całą tą sprawę z Julką.

- Jasne - uśmiechnął się blado. - Ja wciąż nie mogę sobie tego wybaczyć. Będę leciał. - Puścił oczko do Aleksandara i zniknął za drzwiami.

- Jesteś wielka - poczułam Aleksowe usta na policzku, oraz jego ręce, oplatające mnie w pasie. Gdy spojrzałam na niego pytająco, znów się odezwał. - Nie sądziłem, że mu kiedyś wybaczysz.

- Najważniejsze, że Julia jest szczęśliwa.

- Ale i tak jesteś wielka - zaśmiał się, po czytam zatopiłam się w jego ustach.

* * *

Nie wiem co mam Wam powiedzieć. Tylko... Przepraszam.