Rozdział dwudziesty drugi.

Zgodnie z zamierzeniami wraz ze Stefanem poszliśmy z Julią i Marcinem do jakiegoś klubu, w którym było mnóstwo ludzi i nie było czym oddychać. Wspominałam, że nie przepadam za takimi miejscami?

Nasi przyjaciele od razu zniknęli w tłumie, a ja wraz z Wannerem udaliśmy się do baru, gdzie zamówiliśmy sobie po drinku.

- Co u Andreasa? - zapytałam w końcu, bo od kilku dni nie dawało mi to spokoju. Tydzień po naszym rozstaniu wyjechał do Moskwy i w związku z tym miałam wyrzuty sumienia, które powoli stawały się uciążliwe. Mimo tego, co razem przeszliśmy, zostaliśmy przyjaciółmi i brakowało mi jego towarzystwa.

- Nie wiem - odparł zmieszany i uśmiechnął się krzywo.

- Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć. Jesteście najlepszymi przyjaciółmi.

- Najwidoczniej już nie. - Sięgnął po szklankę z drinkiem, którą przed momentem postawił barman, a ja zdębiałam.

- Dlaczego ja nic o tym nie wiem? - wydukałam, nie mogąc uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam. - Przecież przyjaźń od tak się nie kończy.

- Poproszę kolejny - zwrócił się do chłopaka za ladą. - Od tak? Nie wiesz wszystkiego.

- To może mnie oświeć?

Chwilę na mnie popatrzył, ale zaraz znów swoje usta zatopił w drinku. Przewróciłam oczami i wyrwałam mu z ręki szklankę.

- Z tego co wiem, to jestem waszą przyjaciółką i chyba mam prawo wiedzieć o co się pokłóciliście.

- Oczywiście, że masz - uśmiechnął się. - Tylko nie wiem po co. To sprawa między mną, a Himmelem, a tobie nic do tego.

- Nic do tego? - powtórzyłam, trochę urażona tymi słowami i wypiłam resztki jego napoju. - Tak, bo ja się nie liczę.

Przewrócił oczami i znów na mnie spojrzał. W tym momencie miałam ochotę rzucić się na niego z pięściami, ale ludzie bawiący się w klubie mi to uniemożliwiali.

- To nie tak - odparł po chwili, widząc jak bardzo mnie zdenerwował.

- Tylko jak? Przecież byliście przyjaciółmi, a to coś znaczy.

- Tak, masz rację. Znaczy. Ale jeśli ty nie miałaś kryzysu w przyjaźni z Julką, to nie znaczy, ze takie coś nie istnieje.

- Kryzysu? - Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. - Do diabła, wy ze sobą nie rozmawiacie i ty to nazywasz kryzysem?

- Myślisz, że mi jest łatwo? Po prostu nie rozmawiajmy o tym.

- Jak chcesz. - Zdenerwowana położyłam na blat pieniądze za drinka i ruszyłam w stronę wyjścia.

Miałam dość. Tego miejsca, tych ludzi i Stefana.

Odetchnęłam z ulgą, gdy wyszłam z tego piekła i rozglądnęłam się po ulicy. Po chwili dobiegł do mnie Wanner i stanął obok mnie.

- Jest koniec listopada, przeziębisz się. - Ściągnął swoją kurtkę i mi ją podał, ale odepchnęłam jego rękę. - Przestań, nie możesz za takie coś się obrażać.

- A ty nie możesz po prostu powiedzieć mi prawdy? - zapytałam, wgapiając się w jeden punkt po drugiej stronie ulicy. - Mam prawo wiedzieć, jestem waszą przyjaciółką.

- Pokłóciliśmy się o ciebie - powiedział, a ja spojrzałam na niego zaskoczona. Chyba nie mógł dobić mnie jeszcze bardziej.

- Żartujesz, prawda? - wykrztusiłam, ale z racji tego, że na mnie nie patrzył, a wzrok utkwiony miał w chodniku, uznałam, że nie żartuje, by się mnie pozbyć. 

- Tyle ci wystarczy?

- Nie, Wanner, dlaczego? - krzyknęłam, kiedy westchnął i spojrzał w niebo, z którego zaczęły spadać pojedyncze krople deszczu.

- Chodź do środka, bo zmokniemy. - Złapał mnie za nadgarstek a kiedy mu się wyrwałam, spojrzał na mnie wyczekująco. - Tylko tyle ci mogę powiedzieć, a jeśli Andreas zechce, to opowie ci swoją wersję, okej?

- Twoja wersja obchodzi mnie bardziej.

Pokręcił przecząco głową i wszedł do środka lokalu, a ja odprowadziłam przyjaciela wzrokiem.

W podłym nastroju wróciłam do domu, a przez cały późniejszy czas spędziłam na rozmyślaniu. Nie mogłam zrozumieć z jakiego powodu Stefan i Andreas tak po prostu przestali się do siebie odzywać i to ja miałabym coś z tym wspólnego. To jeszcze bardziej sprawiało, że chciałam dowiedzieć się czegoś więcej.

Od dobrych dwóch godzin już nie spałam, a już dochodziła dziesiąta. Dziesiąta? Za miesiąc obudzę się o tej porze, by móc świętować Wigilię wraz z rodziną i przyjaciółmi. Bardzo chciałam tegoroczne Boże Narodzenie spędzić z dwoma równie ważnymi osobami w moim życiu, lecz to, że to niemożliwe, docierało do mnie coraz bardziej.

Żeby nie obudzić moich współlokatorów, którzy na pewno po wczorajszym wieczorze byli o wiele bardziej zmęczeni niż ja, postanowiłam zejść do kuchni, by zrobić sobie malinową herbatę. Jednak gdy doszłam do połowy schodów, a z kuchni dobiegał męski głos, uznałam, że aż tak bardzo zmęczeni nie byli.

- Wiem, że to trochę za wcześnie, ale jestem tego pewien. - Mówił Marcin i w tym momencie zrobił przerwę. Nie usłyszałam żadnej odpowiedzi, więc uznałam, że rozmawia przez telefon. - Tak, wczoraj byłem u jubilera, jest piękny.

Czyżby szykował dla Julki jakąś niespodziankę? Tylko dlaczego uważa, że to za wcześnie?

Zdecydowałam się podejść bliżej drzwi oddzielających kuchnię od małego korytarzyku, by móc dobrze usłyszeć o czym rozmawiał (tak, to było podsłuchiwanie, ale w dobrej sprawie.) jednak jedna z desek, która składała się na naszą podłogę zaskrzypiała dosyć głośno i się ujawniłam. Niestety.

Chcąc nie chcąc weszłam do kuchni, a zmieszany Marcin oznajmił swojemu rozmówcy, ze musi kończyć. Standard.

- Hej - przywitałam się z chłopakiem, a ten tylko się uśmiechnął. - Julka jeszcze śpi?

- Nie, pojechała na zakupy - oznajmił.

Nastała cisza, wiec postanowiłam zaparzyć sobie herbatę. W duszy jednak zastanawiałam się z kim szatyn rozmawiał i o czym była ów wymiana zdań.

- Potrafisz dotrzymać tajemnicy? - usłyszałam za plecami i odwróciłam się w jego stronę, Pokiwałam głową, a ten znów podniósł kąciki ust do góry. - Tylko nie możesz się wygadać, zwłaszcza Julce.

- Okej, nic nie powiem - zapewniłam chłopakowi i usiadłam przy stole obok niego.

Niespodziewanie Marcin wstał i udał się na korytarz. Po chwili wrócił, w dłoni ściskając małe, granatowe pudełeczko. Usiadł na wcześniejsze miejsce i położył je na stole.

Z zaskoczeniem i z nutką nie dowierzania przyglądałam się pudełku i dopiero po jakimś czasie odważyłam się je otworzyć.

- Boże - wydusiłam z siebie, widząc zaręczynowy pierścionek, który spokojnie leżał w pudełeczku. Był niewielki, ale wzrok przykuwał szlachetny kamień umiejscowiony na środku.

- Nie myślisz, ze to za wcześnie na zaręczyny? - zapytał z obawą, a ja w odpowiedzi pokręciłam głową.

- Kochasz ją, to wystarczy - uśmiechnęłam się, zamykając pudełko.

Chłopak odetchnął z ulgą i schował pierścionek do kieszeni.

- Tylko proszę cię, nie mówi nic Julii.

- Oczywiście - odparłam wstając, bo woda na moją herbatę zaczęła się gotować. Wlałam ją do kubka, a esensja zaczęła rozprzestrzeniać się w wodzie. - Kiedy zamierzasz się jej oświadczyć?

- W Wigilię - odpowiedział z nieskrywaną radością.

Po chwili usłyszeliśmy trzask drzwi do kuchni wpadła zdenerwowana Julka. Założyła ręce na klatce piersiowej, a w jej oczach można było dostrzec błyskawice.

- Dlaczego nie odbierasz moich telefonów? - Zwróciła się do Marcina, ale nie czekając na odpowiedź chłopaka, kontynuowała. - Dzwoniłam do ciebie z dwadzieścia razy.

- Przepraszam, wyciszyłem dźwięk - próbował się bronić, ale Julka uciszyła go gestem dłoni. 

- Ile razy ci mówiłam, że ode mnie zawsze masz odbierać? A teraz idź do samochodu i przynieść zakupy, bo sama ich do domu nie wniosę. - I wyszła z kuchni tak szybko, jak się w niej pojawiła.

- Mam nadzieję, że nie rozmyślę się do świąt - westchnął i udał się za Julią.

Zaśmiałam się po cichu i upiłam łyk herbaty, czego pożałowałam, bo była zbyt gorąca, o czym przekonał się mój język. Odstawiłam kubek na blat, sięgnęłam po telefon i wybrałam numer Rasty. Mimo wszystko, ale chciałam, żeby moi przyjaciele się pogodzili i wyjaśnili mi tę całą sytuację.

- Andreas? - odezwałam się, kiedy chłopak odebrał. - Chciałam zaprosić się na naszą Wigilię.

* * *

Znowu się topię. Dosłownie :<

Znalazłam nowy typ mężczyzny. Perkusista, długie włosy, bez koszulki... *.* Typowa ja.

Ech. 

Gorąco.

Rozdział dla Doroty, bo ostatnio coś ze sobą piszemy i ją kocham haha <3 Rozdział dla ciebie tak na poprawę humoru, kotek.

Do następnego :)