Rozdział dwudziesty pierwszy.

Drugie szanse nigdy się nie liczą, ludzie nigdy się nie zmieniają.

Paramore - Misery Business.

- I właśnie dlatego postanowiłam postawić cię przed faktem dokonanym - oznajmiła radośnie Julka, w ja wciąż nie mogłam oderwać wzroku od dwóch walizek Marcina, które sam postawił w kacie.

- Mówiłem, że to zły pomysł - powiedział do Julii szatyn, po czym uśmiechnął się do mnie przepraszająco. - Chciałem zapytać cię o zdanie, ale Julka się uparła...

- Cicho, Marcin, ja to załatwię... Idź do kuchni, napij się czegoś - mówiła tak jakby do niego, ale swój wzrok utkwiony miała we mnie.

Zrezygnowany chłopak udał się do pomieszczenia obok, a ja byłam już przygotowana na atak Białorusinki. Nie potrzebnie.

- Wiem, że powinnam zapytać cię o zdanie, ale znam cię, nie zgodziłabyś się. - Usiadła na sofie i założyła nogę na nogę.

- Jestem po prostu tym zaskoczona - odparłam, wzruszając ramionami. - Ale gdybyś zapytała mnie o zgodę, na pewno nie powiedziałabym negatywnie.

- Na prawdę? - pisnęła, wstając z sofy i rzuciła mi się na szyję. - Kocham cię!

- Ale w takich okolicznościach nie jestem już tak o tym przekonana - wymamrotałam, kiedy dziewczyna mocno mną tarmosiła. Poczułam się jak marionetka w teatrzyku dla dzieci. Niezbyt przyjemne uczucie.

Po usłyszeniu moich słów, Julka szybko odsunęła się ode mnie i obdarzyła pytającym wzrokiem.

- To znaczy, że... - zaczęła, a po chwili przechyliła lekko głowę, marszcząc przy tym nosek. - Godzisz się, aby Marcin tu ze mną zamieszkał?

- Jeśli sam będzie po sobie sprzątał, prał i dokładał się do wydatków, to owszem. - Pokiwałam lekko głową, by niedługo potem znów paść ofiarą julkowych czułości.

- Mówiłam, że się zgodzi? - krzyknęła, a z kuchni wyszedł jej chłopak. - Zawsze mi ulega. - Uśmiechnęła się i uścisnęła mnie za policzek.

- Dobrze, skończ - Na mojej twarzy zagościł niemrawy uśmiech i Julka usiadła z powrotem na sofie.

Marcin usadowił się obok niej i objął ją ramieniem. A wyglądali przy tym tak słodko i miło, że aż nie chciało się od nich oderwać oczu.

- A ty nie masz dzisiaj nic ciekawego do roboty? - zapytała po chwili dziewczyna. Zmrużyłam oczy, nie wiedząc o co jej chodzi, a ta tylko się zaśmiała. - Nie masz dziś żadnych planów? Boże, dogada się dzisiaj z tobą jak z omdlałą faneczką Biebera. - Wyszczerzyła się głupio.

- Nieszczególnie - uśmiechnęłam się słabo, a ta uderzyła Marcina w ramię i oboje spojrzeli na mnie podejrzliwie. 

- To się dobrze składa. - Oboje pokiwali głowami, a gdyby istniał w ogóle jakiś konkurs na synchroniczne kiwanie głowami, mieliby pierwsze miejsce. - Idziesz dzisiaj z nami na dyskotekę!

- Ja? Ja i dyskoteka? - zaśmiałam się. - Nie jestem przypadkiem za stara na takie zabawy?

Julia zrobiła urażoną minę, a Marcin zaśmiał się w głos, ale został uciszony przez swoja Białorusinkę jednym spojrzeniem.

- Uważasz, ze jestem za stara? - zapytała, mrużąc swoje niebieskie oczy.

- Nie to miałam na myśli - próbowałam sprostować tę niezręczną sytuację. - A poza tym, to wy będziecie zajmować się sobą, a ja zostanę sama.

- Co za problem, weź ze sobą Jezusa - zaproponowała, machając energicznie ręką. - Jemu też pewnie przyda się odrobina rozrywki po przygodach z siostrzyczką, mam rację?

- No pewnie, tylko nie wiem czy będzie chciał - uznałam.

- Powiedz mu, że ciotce Julce się nie odmawia. - Zaśmiała się. - No, dzwoń do niego, kochanieńka.

Wzruszyłam ramionami i wyciągnęłam z kieszeni telefon. Od razu przeszłam do kontaktów, wybrałam numer Wannera i przyłożyłam komórkę do ucha.

- Kim? - Po trzech sygnałach odebrał i usłyszałam jego głos. W tle było słychać miejski rumor, co wskazywało na to, ze jest poza domem.

- Cieszę się, że dzwonisz, miałem zrobić dokładnie to samo.

W jego głosie dostrzegłam nutkę zdenerwowania, co ostatnio zdarzało się zbyt często.

- A coś się stało?

- Właśnie wracam ze szpitala - odrzekł, a po moim ciele przeszła fala gorąca. - Spotkamy się? Może być w Fantazji? Właśnie tędy przechodzę.

- Oczywiście, ale co się stało?

- Wszystko opowiem ci na miejscu, okej? Tylko się nie denerwuj.

Tak, łatwo ci powiedzieć.

Mała, przytulna cukiernia Fantazja znajdowała się cztery ulice dalej, więc zamówiłam taksówkę i udałam się na umówione miejsce. Szczerze mówiąc, obawiałam się tego spotkania. Czego mogłam spodziewać się po Wannerze? Chłopak wiele przeszedł i zważywszy na to, obawiałam się, że znów mogło mu się stać. W mojej głowie powstawało wiele czarnych scenariuszy, ale gdy tylko weszłam do kawiarni, widok całego i zdrowego Stefana to wszystko rozwiał.

Odetchnęłam z ulgą i powoli ruszyłam w jego stronę.

- Cześć - przywitałam się z przyjacielem, a ten tylko się uśmiechnął. - Powiedz mi wreszcie, co się stało.

- A nie chcesz czegoś zamówić? - spytał, ale widząc mój gromiący go wzrok, westchnął. - Zagadka z pożyczką Cornelii rozwiązana.

- Tak? - zapytałam zaskoczona. - Więc?

- Była zadłużona u pewnego dilera narkotyków, który zagroził jej, że naśle na nią swoich koleżków - odparł, opadając na oparcie krzesła i założył ręce na piersi.

- Żartujesz? - wyszeptałam nieco zaskoczona, gdy podeszłą do nas kelnerka i zapytała co podać. Zgodnie odmówiliśmy i wróciliśmy do rozmowy. - A po co byłeś w szpitalu?

- Marcus znalazł ją w domu, zupełnie nieprzytomną i nie kontaktującą, a w szpitalu okazało się, że jest naćpana.

- Mogliśmy się tego spodziewać. - Cały czas kręciłam głową z niedowierzaniem.

- Tylko, że ja chciałem wierzyć, że ona się zmieniła... Dawałem jej milion szans, które co raz psuła.

- Nie chcę cię obrazić, ale tacy ludzie z reguły się nie zmieniają - dodałam, próbując nie patrzeć na niego. - Jeśli będzie chciała, to możecie zapisać ją na odwyk.

- Myślisz, że on by coś pomógł? Ona jest uparta, nie zgodzi się.

- Wiec chce umrzeć? - Spojrzałam na jego twarz, która nie wyrażała nic. - Jeśli kochasz Cornelię, powinieneś namówić ją na odwyk, jak najszybciej.

Pokiwał głową, usmiechajac się lekko.

- Julia kazała mi się o coś ciebie zapytać - zmieniłam temat, a ten zrobił przerażoną minę. Zaśmiałam się. - Nie bój się, to nic strasznego. O dziwo... Pójdziesz ze mną na dyskotekę? - Jak śmiesznie musiało zabrzmieć to w moich ustach.

- I Julka kazała o to zapytać? - spytał zdziwiony, ale po chwili zaśmiał się głośno.

- Przestań! Wszystko utrudniasz - dodałam, czując jak palą mnie policzki. - Po prostu chcą z Marcinem zabrać mnie na jakąś głupią zabawę, a kiedy broniłam się, że nie będę miała co tam robić, wyskoczyła z tobą.

- I ty chcesz tańczyć? Nigdy nie widziałem cię tańczącej... No, oprócz Sylwestra, kiedy tańczyłaś na barze.

- Ja tańczyłam na barze? - zdziwiłam się, a po chwili miałam ochotę go zabić. - Dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałeś?!

- Żartowałem! - zarechotał, unosząc dłonie w geście kapitulacji. - I wyłącz te avady w oczach, chyba nie chcesz zrobić mi krzywdy?

- Uwierz, chcę - uśmiechnęłam się wrednie, a Wanner odpowiedział mi tym samym. - To co? Pójdziemy tam pośmiać się z Julki i Marcina, że nie umieją tańczyć?

- Z przyjemnością.

* * *

Dziękuję Paramore, które mnie zmobilizowało.

Czekam na propozycje dotyczące siatkarza, o którym chciałybyście poczytać w opowiadaniu mojego autorstwa. Bo nie ukrywam, muszę sobie zarysować fabułę, postacie i inne ważne rzeczy, bo nowe-szanse nie będą trwać wiecznie. Postaram się skończyć to do trzydziestu rozdziałów.

Komentarz odautorski nijaki. 

Nigdy nie zamieszkujcie na wsi, mówię to wam. A jeśli i tak się zdecydujecie, to w taki czas jak ten, wspomnicie moje słowa :)

Pozdrawiam w ten przeuroczy dzień. Karolajn :*