Rozdział dwudziesty czwarty.

- Co tu robicie? - zapytałam z zaskoczeniem.
- Właśnie do ciebie idziemy - odpowiedział Wanner, kiedy oboje do mnie doszli. - A ty? Jest trzydzieści stopni, a ty w samym swetrze. Oszalałaś?
- Jest ciepło, tato. - Założyłam ręce na klatce piersiowej i wystawiłam mu jezyk, po czym popatrzyłam Andreasa.
- Chcieliśmy cię przeprosić - odezwał się Rasta, a Wanner pokiwał głową.
- Masz rację, zachowujemy się jak dzieci w podstawówce - wtrącił. - Nie chcemy, żeby ta przyjaźń sie skończyła.
- Nie zachowujecie się jak dzieci z podstawówki, tylko wy nadal nimi jesteście - uśmiechnęłam się przesadnie i spuściłam ręce. Niespodziewanie zaczęłam dygotać z zimna, odczuwać niską temperaturę. - I nie, nasza przyjaźń się nie skończy. Ale musicie mi to wszystko wyjaśnić.
Ich uśmiechy momentalnie zeszły im z twarzy i nawet oczy spuścili w tym samym czasie.
Prychnęłam, mając wszystkiego dość, tego, że wciąż prosząc ich o prawdę, dostaję guzik.
- Wiedziałam - mruknęłam, powoli ruszając w stronę domu.
- Zaczekaj - krzyknęli, po czym ich posłuchałam.
Podeszli do mnie i stanęli naprzeciw.
- Wszystko robicie razem? Zachowujecie się jak bliźniaki. - Uśmiechnęłam, ale po chwili opuściłam kąciki ust. - Chcę znać prawdę. I nie dam wam spokoju, póki nie powiedzie mi dlaczego ja jestem powodem waszej kłótni.
Po kilku minutach we trójdę siedzieliśmy w mieszkaniu Stefana, a sam właściciel w kuchni przygotowywał dla nas gorące napoje. Razem z Andreasem siedzieliśmy w salonie, a wokół panowała cisza.
- Więc? - zapytałam, gdy chłopak w końcu do nas dołączył i usiadł na sofie. Oboje spojrzeli na mnie, a potem po sobie. Wzięłam do ust kubek z herbatą i upiłam łyk.
- Kiedy Andreas przypadkowo spotkał ciebie i Julkę, chciałem, żeby miał cię na oku. - Pierwszy odezwał się Wanner. - Bałem się, że Borys w końcu cię odnajdzie...
- A potem zaprzyjaźniliśmy sie bardziej - Teraz mówił Andreas, więc wzrok skierowałam na niego. - A kiedy zostaliśmy parą, Wannerowi się to nie spodobało. - Spojrzał na niego z wyrzutem, ale Niemiec tylko wzniósł oczy ku górze. - Dlatego cały czas gdy dzwonił, wychodziłem, albo nie odbierałem. Nie chciałem, żebyś słyszała nasze kłótnie.
- I to już cała prawda? - zapytałam niepewnie, chcąc upewnić się, czy przypadkiem mężczyźni niczego przede mną nie ukrywali. Odetchnęłam z ulgą, kiedy oboje pokiwali zgodnie głowami. - Jesteście idiotami, wiecie o tym? - podsumowałam ich i znów usta zatopiłam w malinowej herbacie. - Żeby kłócić się o jakąś tam dziewczynę. Czysta głupota.
- Też doszlismy do wniosku, że nie powinniśmy kłócić się o jakąś tam dziewczynę, zwłaszcza, że jest nią taka wredna przyjaciółka, jak ty. - Wanner wystawił w moją stronę język, ale szybko pożałował swoich słów, kiedy poduszka z impetem wylądowała na jego twarzy. Z nieciekawą miną odłożył ją na bok i zaśmiał się pod nosem. - Tak, teraz utwierdzam się w przekonaniu, że to było głupie, prawda Andreas?
Spojrzałam na Dredziarza i chyba nie chciał podzielić losu swojego przyjaciela, bo tylko pokręcił niemrawo głową. Uśmiechnęłam się triumfalnie i dopiłam resztki herbaty.
- Boisz się jej? - zapytał rozbawiony Stefan, a Andreas popukał się w czoło.
- Będę lecieć - oznajmiłam, wstając i ruszajac wraz z Wannerem do wyjścia. - Julia na pewno odchodzi już od zmysłów. Andreas przenocuje u ciebie? Wiesz, zaprosiłabym go do nas, ale wydaje mi się, że wraz z Julką roznieśli by nasz dom i mnie przy okazji.
- Nie wydaje ci się, tylko na pewno tak by było. - Usłyszałam z salonu Rastę.
- Chcesz dostać jednak tą poduszką? Nie? - zapytałam, nie dostając odpowiedzi. - To siedź tam cicho.
Otworzyłam dzwi i kiedy miałam pożegnać się z przyjacielem, ten zatrzymał mnie, łapiąc za nadgarstek. Spojrzałam na niego zdziwiona, a chłopak spuścił wzrok.
- Znalazłem pracę - powiedział, silac się na uśmiech. - Będę mógł oddać ci w końcu te pieniądze.
- Nie musisz mi oddawać, myślałam, że to jest już jasne - mruknęłam, ale on pokręcił głową. - Co to za praca?
- W kadrze siatkarek z USA, miałbym byc ich lekarzem - oznajmił, ale widząc mój wyraz twarzy, który na pewno nie był za ciekawy, kontynuował. - W naszej kadrze znaleźli już kogos na moje miejsce, a do Dynama nie mam zamiaru wracać. Muszę oddać ci te pieniądze, rozumiesz?
- Na jak długo tam jedziesz? - zapytałam niepewnie. Wizja kolejnego rozstania z moim najlepszym przyjacielem na dłuższy czas była dla mnie przerażajaca.
- Próbny okres jest na rok, ale jeśli spodoba im się moja praca, to zostanę tam na dłużej.
- Ile? - zapytałam, spuszczając wzrok. Zupełnie go rozumiałam, wiedziałam, że jest w sytuacji bez wyjścia, że szukał pracy już od dłyższego czasu, ale był dla mnie ważny. Nie chciałam na nowo go stracić.
- Trzy lata.
- Rozumiem - wymamrotałam, próbując się uśmiechnąć. - Kiedy wylatujesz?
- Jutro - odparł po woli.
- I dopiero teraz mi o tym mówisz? - zapytałam zaskoczona. - Wyjeżdżasz jutro, praktycznie na trzy lata, a ja dowiaduję się o tym dwanaście godzin przed wylotem?
- Wiedziałem jak zareagujesz - odpowiedział, po czym zamknął mnie w szczelnym uścisku.
- Więc postanowiłeś powiedzieć mi o tym właśnie teraz?
- Będziemy w kontakcie, okej? - zapytał.
Pokiwałam nieznacznie głową, uwolniłam się z jego ramion i powolnym krokiem ruszyłam do domu.

Od wyjścia Kim minęło kilka minut, a Marcin jak usiadł na sofie obok mnie, tak siedział nadal. Wzrok utkwił w naszym beżowym dywanie, a ja swój w nim. A cisza wypełniała cały salon.
- Wszystko z tobą w porządku? - zapytałam niepewnie, na serio zaczynając się o niego martwić.
- Wiesz, że cię kocham - zaczął, nie odrywajac wzroku od podłogi.
- O nie, zaczyna się - mruknęłam, kryjąc twarz w dłoniach. - Rozmawialiśmy o tym i pamiętasz, słowa na K miałeś już nie używać.
Westchnął i spojrzał w górę. Czułam jak targają nim emocje i strach, ale nadal sie o niego bałam.
- A ty mnie kochasz? - zapytał, nie obdażając mnie nawet krótkim spojrzeniem, co już trochę mnie irytowało.
- No jasne, a co to w ogóle za pytanie?
Wziął głęboki oddech i w końcu na mnie popatrzył. W jego oczach dostrzegłam błysk, który tak często w nich bywał, zwłaszcza, gdy przy nim byłam.
- Przepraszam, że nie jestem idealny. Przepraszam, że na początku cie denerwowałem i byłem nachalny, ale zakochałem się i nic na to nie mogłem poradzić. I przepraszam też, że nie zawsze cię słucham, jak opowiadasz mi o nowych odcinkach Plotkary, kiedy jeżdżę szybko na motocyklu i gdy późno wracam z pracy...
- Zaczynam się ciebie bać - wymamrotałam, a on tylko sie uśmiechnął.
Jego zachowanie było dziwne.
Zupełnie.
Dziwniejsze nawet od tego na początku, kiedy próbował mnie podrywać, zapraszać na randki i po prostu, denerwował jak mało kto. Do białej gorączki bardziej doprowadzał mnie tylko Pan Andreas Tarantula.
- Chcę spędzić z tobą resztę mojego życia - znowu się odezwał, a po moim ciele przeszła gorąca fala. Powoli zaczynałam rozumieć, do czego jego rozmowa zaczynała prowadzić. - Od poczatku to wiedziałem, jak tylko cię zobaczyłem.
Musiałam teraz wyglądać komicznie. Otwarte na w pół usta, tak jak i oczy, tylko z tą różnicą, że te były rozwarte na maksa. A do tego te cholerne dłonie, które zaczęły mi się trząść, a na dodatek nie mogłam ich opanować. Głupie ręce, uspokójcie się!
- Marcin, czy... ty... - próbowałam sklecić pożądne zdanie, ale struny głosowe odmówiły mi posłuszeństwa. Z ust wydobył sie tylko mój zachrypnięty głos i miałam wrażenie, jakby do oczu napłynęły mi łzy. Nie, to jednak nie wrażenie, one na prawdę chciały wydostać się na zewnątrz. Zamrugałam kilka razy i na niego spojrzałam. Kiwnął głową i po chwili zaczął szukać czegoś po kieszniach spodni. Kiedy wyciągnął z jednej z nich małe, ciemne pudełeczko, uznałam, że to zawał. Albo już zgon.
- Julio - zaczął i gdyby była to inna chwila, nie tak ważna, to na pewno oberwałby za używanie pełnej wersji mojego imienia. - Kocham cię, a to jest tylko symbol mojego uczucia do ciebie. Chciałbym, żebyś została moją żoną. Uczynisz mi ten zaszczyt i wyjdziesz za mnie?

* * *

Nie, nie, nie. Znów mi się nie podoba ;____;

Po obliczeniach, analizowaniu i innych pierdoletach, ogłaszam, że do zakończenia tego opowiadania zostało 13 rozdziałów (razem z epilogiem). Później zacznę nową historię.

A rozdział zadedykowany dla Caro, milusia była wczorajsza niespodzianka? ^__^ Dziewczyno, masz genialny zapłon ♥