Rozdział siódmy.

Na darmo myślałam, że moje życie już do końca będzie szczęśliwe i spokojne. Nic bardziej zmylnego. Od momentu, gdy otworzyłam zaspane oczy, wiedziałam, że dzień będzie dziwny i nieprzewidywalny. Ale skąd takie przekonanie? Spalone tosty, rozbita szklanka, a na dokładkę - zgubiony wisiorek, który do tej pory się nie znalazł. Julia oczywiście żartowała z tych sytuacji, ale mnie coraz bardziej to irytowało.
- Bo dziurę zrobisz - zaśmiała się, gdy wycierałam monitor od telewizora. Wciąż w tym samym miejscu.
- Zamyśliłam się - wstałam z klęczków i zabrałam do kuchni środek czystości.
Nalałam do szklanki sok pomarańczowy i przybliżyłam szklankę do ust. Gdy spojrzałam do okna, zamarłam.
- Nie. - wychrypiałam, wgapiajając się w osobę, która akurat przekroczyła furtkę naszego ogrodzenia.
- Co tam? - zapytała Julka, przeglądając magazyn modowy.
Usłyszałam dzwonek do drzwi, ale nie miałam zamiaru ich otwierać. Stałam tak przez kilka sekund, jakby ktoś wbił mi w stopy gwoździe. Dosłownie.
- Nie otworzysz?
Pokręciłam głową, a Julia przewróciła oczami i wstała z krzesła. Po chwili usłyszałam tak znany mi głos.
- Zastałam Kim?
Potem ten cholerny stukot szpilek i w drzwiach ujrzałam sylwetkę Any. Zatrzepotała swoimi sztucznymi rzęsami i, czy mi się wydaje, czy ona się uśmiechnęła? Ale widząc mój wyraz twarzy, odezwała się :
- Wiem, że chcesz mnie wyrzucić i najchętniej zepchnąć z mostu, ale musisz mnie wysłuchać.
- Muszę? - prychnęłam.
- To... ja... - Julka wskazała na swój pokój i powoli do niego poczłapała.
Zostałam więc z Serbką sam na sam.
- To ważne.
Wywróciłam oczami.
- Borys Reznov, mówi ci to coś? - dopowiedziała, a krew uderzyła mi do głowy. Borys? Ten Borys?
- Mówi. - wymamrotałam z kamienną twarzą. Ale tak na prawdę wszystko się we mnie gotowało.
Ana uśmiechnęła się tylko blado i na mnie spojrzała.
- To porozmawiamy?
Ze zrezygnowaniem pokiwałam głową, a Ana usiadła przy stole. Usadowiłam się na przeciwko.
- Skąd znasz Borysa? - zapytałam.
- Znalazł mnie jakimś cudem... Wiedział, że zbytnio za tobą nie przepadam i coś mi zaproponował.
Spojrzałam na nią pytająco.
- Wiem o Marczenko, że kochała się w tym lekarzu. Że zapłaciła Borysowi i Igorowi za pobicia i gwałt i wszystko się wydało. Igor zrozumiał swoje błędy, ale Borys niekoniecznie.
- O czym ty do mnie mówisz? - przerwałam jej, nie bardzo rozumiejąc.
- Borys, wiedząc, że też zalazłaś mi za skórę, zaproponował mi cos okropnego. Oczywiście odmówiłam, nie jestem przecież mordercą.
- Mordercą? - wyszeptałam, czując falę gorąca.
- On chce ci cos zrobić, nie wykluczam morderstwa.
Nie odezwałam się, czując wielki mętlik w głowie. Zrobić mi coś? Jak widać, moje kłopoty z dwójką Rosjanów wcale się nie skonczyły.
- Co ja mam zrobić? - znów zadałam pytanie, a Ana wzruszyła ramionami.
- Masz kontakt z tym Igorem? - zapytała. Pokręciłam głową. Nie chciałam mieć z nim kontaktu. Nigdy więcej. - Tak myślałam. - mruknęła, wyciągając z torebki małą zmiętą kartkę, na której zapisane było dzięwięc cyfr. - Zadzwoń do niego.
Zmuszona przez Serbkę, wybrałam numer Igora i, nadal bez entuzjazmu, przyłożyłam do ucha telefon. Gdy tylko usłyszałam jego głos, poczułam, jak wspomnienia wracają niczym bumerang. Wiedział o co mi chodzi. Wiedział o zamiarach Borysa, w których nie chciał uczestniczyć, a owszem, Reznov proponował mu współpracę.
Gdy rozłączyłam się, usiadłam z powrotem na krześle.
- I co? - zapytała Ana, świdrując mnie swoim wzrokiem.
- Powiedział, że przyjedzie... Jest w Berlinie.
Wizja kolejnego spotkania z Sokołowem była dla mnie przerażająca. Czy powinnam mu wybaczyć? Trudno wybaczyć komuś, kto chciał ci zrobić krzywdę. Ale jeśli on na prawdę zrozumiał swoje błędy? A co jeśli mu na nowo zaufam? Dam mu nową szansę? Jestem na tyle silna?
Godzinę później zapukał do drzwi, a ja na prawdę miałam opory, by je otworzyć. Wreszcie przełamałam się.
- Cześć. - powiedział, a ja wpuściłam go do środka. - Obawiałem się tego, że w końcu Borys ci o sobie przypomni.
Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Zachowywał się tak, jakby zupełnie nic się nie stało. Jakby do naszych ostatnich spotkań nigdy nie doszło. Wszedł w głąb mieszkania i skręcił do kuchni, gdzie wciąż czekała Ana. Przedstawiłam ich sobie, po czym Igor przemówił.
- Musimy to zgłosić na policję.
Zmrużyłam oczy w niedowierzaniu. Stwarzał pozory nawrócenia i pokory. A może to wcale nie były pozory?
- Po co to robisz? - zapytałam cicho.
Popatrzył na mnie, wcześniej otworzywszy szeroko oczy. Wzruszył ramionami i, zrezygnowany, spuścił wzrok na podłogę.
- Mówiłem ci już... Żałuję tego co zrobiłem. Przynajmniej tak mogę ci się odpłacić.
Zrozumiał. Jednak.
- Wierzę ci - powiedziałam, próbując uśmiechnąć się szczerze.
Odwzajemnił uśmiech.
- Jutro pojedziemy na komisariat, okej? - zapytał a ja pokiwałam głową. - Złożymy zeznania, powinni zając się tą sprawą.
- Gdybyśmy mieli jakiekolwiek dowody...
- Mamy. - niespodziewanie odezwała się Ata. Wyciągnęła z torebki dyktafon i położyła go na stół. - Nagrałam niecne plany pana Borysa.
Popatrzyłam na Igora, który z niedowierzaniem i rozbawieniem przyglądał się Serbce. Ana włączyła urządzenie, a po chwili usłyszeliśmy jej rozmowę z Reznovem.
- Przemyślałaś?
- Nadal nie wiem co będę z tego miała.
- Pieniądze. I satysfakcję.
- Powiesz wreszcie co wymyśliłeś?
- Wyeliminujemy tę tlenioną buźkę. Razem.
- Wyeliminujemy?
- Wyeliminujemy. Przecież jej nienawidzisz, zabrała ci chłopaka.
Nastała cisza, ale Borys kontynuował swój monolog :
- Przez nią Marczenko poszła siedzieć. Ja i Igor przekonaliśmy sąd, że zrozumieliśmy swoje błędy, bla, bla, bla. Dali się nabrać. Teraz chcę się zemścić. Potem już mogę pójść do pierdla.
Ana wyłączyła nagranie i schowała dyktafon z powrotem do torebki.
- Teraz muszą nam uwierzyć, mamy niezbity dowód. - odezwał się Igor.
- A jeśli nie?
- Jesteś straszną pesymistką - teraz zwrócił się do mnie, kręcąc głową. - Zobaczysz, złapią Borysa i zamknął w więzieniu.
Resztę dnia przesiedzialiśmy w salonie i rozmawialiśmy o wszystkim. I nigdy bym nie pomyślała, że kiedykolwiek wybaczę im to, co zrobili. A jednak - ludzie czasem się zmieniają.
Około dwudziestej Ana i Igor opuścili mój dom, wcześniej ustalając ze mną, że jutro jedziemy na policję i składamy zeznania.
W końcu i Julia wyszła ze swojego pokoju i weszła do kuchni, gdzie przygotowywałam kolację.
- Co to w ogóle za ludzie? - zapytała, siadając przy stole.
- Znajomi.
- Fajnych masz znajomych. Facet z wiewiórką na głowie i dziewczyna wyglądajaca, jakby myślała tylko od święta.

- Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć, to Ana chciała wrobić Aleksa w ciążę, a Igor chciał mnie zgwałcić.

Julia wytrzeszczyła swoje niebieskie oczy.

- I ty się jeszcze z nimi zadajesz? - wyksztusiła z trudem, przewiercając mnie wzrokiem.

- Zmienili się, dlaczego miałabym nie dać im drugiej szansy? - odpowiedziałam pytaniem, a Julia prychnęła.

- Tacy ludzie z reguły się nie zmieniają. - dodała cicho, myśląc, że nie słyszę.

Ucięłam już ten temat i położyłam przed Julią patelnie z jajecznicą.

- Tak, wiem, jajecznica niczym nie dorównuje twojej wczorajszej lazanii, ale wiesz, że moje zdolności kulinarne są równe zeru. - obwieściłam z uśmiechem.

- Tak, masz rację - nie dorównuje. - wyszczerzyła się w geście triumfu.

- A co u współautora lazanii? - zmieniłam temat, a Julia wzruszyła ramionami.

- A skąd mam wiedzieć? - zapytała pomiędzy jednym widelcem jajecznicy, a drugim.

Popatrzyłam na nią pytająco, ale ona nie odrywała wzroku od talerza. W końcu zadałam pytanie.

- Czy ty traktujesz go poważnie? - w odpowiedzi znów wzruszyła ramionami, co zaczęło doprowadzać mnie do białej gorączki. - Mam odciąć ci ręce?

- Lubię go. - odpowiedziała, w końcu podnosząc na mnie wzrok. - ale nie wiem jak bardzo.

Zaśmiałam się, ale widząc jej urażony wyraz twarzy, próbowałam się opanować.

- Jednocześnie go lubię, nawet bardzo, ale czasem mnie denerwuje tak, ze mam ochotę skrócić go o głowę.

Wstałam od stołu, cały czas podśmiechując się pod nosem, wzięłam ze stołu talerze i wsadziłam je do zmywarki.

- Jesteś strasznie niezdecydowana. - oceniłam, opierając się o blat i założyłam ręce na klatce piersiowej.

Julia prychnęła i zaczęła huśtać się na krześle. Zaraz też zaczęła nucić pod nosem I could be the one, a ja od niej się odwróciła. Tak, zignorowała mnie, ale do jej zachowania byłam od dawna przyzwyczajona.

Odruchowo spojrzałam w okno, tym samym na furtkę, w której ktoś stał. Serce szybciej zabiło mi w piersi. Czy to możliwe? Osoba była już przy drzwiach. Usłyszałam głośne pukanie do drzwi, i powoli przeszłam na korytarz i spojrzałam przez wizjer. A jednak. Gwałtownie odsunęłam się od nich, po czym usłyszałam głośny, gardłowy głos :

- Niespodzianka, blondyneczko.

***
ALEK, JOCHEN, PAUL, ZIBI, IGŁA, LUKAS, MACIEK, ŁUKASZ, PITER, KOSA, WOJTEK, NIKOLA, RAFAŁ ♥
Dziękuję *-*
***

Do egzaminów zostało parę dni, a ja tu siedzę... Nie, to będzie zgubne, na pewno.

Macie Igora, cieszcie się <3

Usunęłam większość pomysłów na pozostałe rozdziały, więc zostało ich z dwadzieścia. Nie ogarniam.
Ja czekam na następny rozdział, łahaha, nie mogę się doczekać ♥ 

dziewczyna-z-tatuazem ~ zapraszam, bo nie wiem czy jest sens pisania.