Rozdział trzeci.

Postawiłam ostatnią z wielu toreb na stół i uniosłam kąciki ust do góry, patrząc na mojego towarzysza. Odwzajemnił uśmiech

- Dziękuję - powiedziałam, a Andreas tylko machnął ręką.

- Nie ma sprawy. Jak będziesz potrzebowała jeszcze osobistego siłacza do niesienia zakupów, to możesz dzwonić. Ja i moje mięśnie będziemy gotowi.

I znów się wyszczerzył.

- Nie prosiłabym cię o to, ale nie chciałam budzić Julki. Jak głupia oglądała wczoraj do późna jakieś filmy, narzekałaby, że jest zmęczona.

Schowałam dwie butelki mleka do lodówki, a płyn do mycia naczyń do szafki.

- A to gdzie? - zapytał chłopak, pokazując mi cukier.

Wzrok utkwiłam w białym opakowaniu i westchnęłam.

- Nie wiem... Daj gdziekolwiek, ale żebym potem znalazła.

Podrapał się po głowie, a po chwili postawił go przy ekspresie przy kawie.

- Myślę, że nie będziesz miała kłopotu ze znalezieniem - puścił oczko.

Resztę rzeczy rozpakowaliśmy w ciszy, krzątając się po kuchni.

Gdy skończyliśmy, zaparzyłam kawę i usiedliśmy przy stole. Rozmawialiśmy o wszystkim, zaczynając o pogodzie, kończąc na głupiej polityce, na której i tak się nie znam. I choć minęło pół roku od naszego ostatniego spotkania, miałam wrażenie, jakbyśmy się nigdy nie rozstawali.

Dopił resztki kofeiny, gdy rozbrzmiał dzwonek jego komórki. Wyciągnął z kieszeni urządzenie, spojrzał na wyświetlacz, a jego twarz zmieniła się diametralnie. Przez chwilę tak jakby zawahał się, czy w ogóle przycisnąć zielony przycisk, ale zaraz odrzucił połączenie.

- Nie odbierzesz? - zapytałam, cały czas obserwując jego zachowanie. Czy on był zdenerwowany?

- To nic ważnego - skwitował krótko, uśmiechając się blado.

- Nawet tego nie wiesz, nie odebrałeś.

Popatrzył na mnie, mrużąc oczy, a po chwili znowu się odezwał :

- Później oddzwonię.

Zabrałam od niego kubek i wsadziłam go do zlewu.

Nagle dało się słyszeć donośny krzyk Julii :

- Matko Boska Nieustającej Pomocy.

Zdezorientowana spojrzałam na Dreadziarza; On był raczej rozbawiony.

Do kuchni wpadła wściekła Achrem, w jednej ręce trzymając szczotkę do włosów, a w drugiej prostownicę.

- A to natręt! - powiedziała, podchodząc do okna i zza zasłony uważnie się w nie wpatrywała.

- Co? - zapytałam, wciąż obserwując zachowanie Julki, gdy ta nerwowo ściskała kabel od prostownicy i tak samo wgapiała się w widok za oknem.

- Jakiś idiota przyczepił się do mnie wczoraj w autobusie, a teraz sterczy pod naszym domem - mruknęła.

Wraz z Andreasem podeszliśmy do Julki, która wręcz kipiała ze złości. Taki widok nawet był zabawny.

Ale faktycznie - za naszym ogrodzeniem był jakiś młody chłopak. Obok niego stał wielki motocykl, a w ręku trzymał kask.

- Może na kogoś czeka? - próbowałam jakoś uspokoić dziewczynę, ale bez skutku.

- Albo przyszedł cię zgwałcić i wywieźć za miasto - odezwał się Andreas.

Uderzyłam go w ramię i popukałam się w czoło.

- Ty jak coś powiesz - mruknęłam - Ale motocykl ma fajny.

- Racja, na motorze cię nie wywiezie.

Rasta parsknął śmiechem, a Julia obdarzyła go wzrokiem, który gdyby mógł, zabijałby i to od razu.

Gdy Andreas uznał, że dalsza wymiana zdań z Julką nie ma sensu, Białorusinka znów wróciła do obserwowania chłopaka na dworze.

- Patrzy tutaj! - pisnęła, kucając. Teraz także i mnie dopadł napad śmiechu - Z czego się śmiejecie? Uczepił się mnie jak rzep psiego ogona!

- Jak ty Konstantina - wypaliłam, ale potem zaczęłam żałować, że nie ugryzłam się w język.

Oburzona Julia wyszła z kuchni tak samo szybko, jak przyszła, ale tym razem rzuciła coś w rodzaju Oboje jesteście siebie warci, cokolwiek to znaczy.

Obraziła się. Po naszej krótkiej wymianie zdań, tak po prostu zamknęła się w swoim pokoju. Ale dla Julki to było normalne, po kilku godzinach udawanych fochów na pewno wszystko wróci do normy.

Jednak nie powinnam wspominać o Cupkoviću. Minęło dopiero pół roku. Dopiero. A może aż pół roku? Wreszcie powracała ta dawna Julia. Ta, z tymi swoimi wygłupami i ciętymi ripostami...

Kiedy ja się nauczę trzymać język za zębami?

Po godzinie wraz z Andreasem stwierdziliśmy, że jak na tak ładną pogodę (w końcu to sierpień!) nie powinniśmy siedzieć w domu. Wyszliśmy na dwór, gdzie chłopak z motocyklem nadal na kogoś czekał. Tym razem stał oparty o swoją bestię. Gdy usłyszał nasze kroki, odwrócił się do nas.

Gwałtownie się wyprostował i poprawił włosy.

Podeszliśmy do niego na tyle blisko, że mogłam spokojnie mu się przyjrzeć. No, brzydki nie był.

- Cześć - rzucił bardzo śmiało, a ja i Andreas popatrzyliśmy po sobie niepewnie - Jestem Marcin. Zastałem Julkę?

- Nie ma jej - odezwałam się, ale po chwili znów otworzyłam usta, zapewne uprzedzając jego następne pytanie - I nie wiem kiedy wróci. Wyjechała.

- Dokąd? - Marcin nie dawał za wygraną.

- Do chłopaka - powiedział Andreas ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy. Z trudem się powtrzymywałam, żeby się nie zaśmiać - Teraz mają bardzo poważne sprawy na głowie, ślub i takie tam... A ty jesteś jej znajomym?

- Tak, znajomym - Marcin zmrużył oczy.

- I nie mówiła ci, że bierze ślub z kulturystą? - zapytał, podkreślając ostatnie słowo.

- W każdym razie... - przerwałam im tę konwersację, widząc jak w Marcinie wszystko zaczyna się gotować. Natomiast Andreas miał z tego niezły ubaw. - Nie wiem kiedy wróci.

Uśmiechnęłam się, jednak chłopak, z kamienną twarzą, zawiesił wzrok na nasz dom i powiedział :

- Przekarzcie jej, że byłem.

Pokiwaliśmy głowami na znak, że zrozumieliśmy, a Marcin założył kask i wsiadł na motocykl.

- Do zobaczenia. - rzucił i odpalił silnik.

Z piskiem opon ruszył przed siebie.

- Bierze ślub z kulturystą? - zaśmiałam się głośno - Nie mogłeś wymyślić czegoś lepszego?

- Ale nawet to go nie zniechęciło... Uparty.

- Tak, masz rację. Myślisz, że nie odpuści?

- Jak na moje oko to Julka mu się spodobała - powiedział, szczerząc się głupio - I nie odpuści tak łatwo.

Od jakichś piętnastu minut mój dom nie był już obserwowany przez żadnego podejrzanego typa, więc czułam się bezpiecznie. Widziałam, jak Marcin rozmawiał z Kim i Andreasem, co nie wróżyło nic dobrego. Ale po ich konwersacji Marcin odjechał... Ciekawe co mu naopowiadali. Nie, nie ważne co. Ważne, że podziałało.

Przebrałam się w luźny t-shirt i rybaczki, założyłam adidasy, włożyłam do uszu słuchawki i  byłam już gotowa, by wyjść pobiegać. Gdy wyszłam na chodnik, skręciłam w lewo i ruszyłam do przodu. Taki po południowy jogging bardzo dobrze mi zrobi, zwłaszcza, że ostatnio wciąż się denerwowałam. 

Ale ledwo co przebiegłam parę metrów, gdy ktoś zagrodził mi drogę. Podniosłam oczy z asfaltu, po czym serce podeszło mi do gardła.

* * *

Kolejny za nami.

Robię z tego Marcina jakiegoś psychopatę, wiem.

Ciężki tydzień przede mną, sprawdziany i kartkówki... Potem wreszcie święta (białe, niestety), egzaminy i wakacje. Musi szybko zlecieć! Liceum mam wybrane w 70%. Przerażają mnie tylko testy sprawnościowe, których na pewno nie zdam.

Następny rozdział po świętach, może w trakcie. Buziaki :*